Zyčnyja d, t i dz, c §12

1. Čarhavańnie ćviordych zyčnych hukaŭ [d], [t] z miakkimi [dz’], [c’] (dziekańnie i ciekańnie) adliustroŭvajecca na piśmie: zamiest d, t pierad je, jo, i, ju, ja pišucca adpaviedna dz, c: harady – u horadzie, narody – u narodzie, sady – u sadzie, idu – idziom, viadu – viadzi, vada – vadziany, hrudny – hrudzi, liudu – liudzi, varta – na varcie, chata – u chacie, čysty – čyściutki, vytok – vyciakać, karta – na karcie, katly – kaciol, tru – cierci, šosty – šeść, piaty – piać, latyń – lacinka.

2. Čarhavańnie [d], [t] z [dz’], [c’] adbyvajecca pierad miakkim [v’]: dva – dźvie, dźvieście, ruta – rućviany, miortvy – miarćviak, čatyry – čaćviorty, čerstvy – sčarśćviely. Litara c i afrykata dz pierad miakkim [v’] pišucca zhodna z vymaŭlieńniem u slovach: dźviery, miadźviedź, baćvińnie, ćviordy, ćviarozy, ćvik, ćvily, ćviści, lićvin, lićvinka, jaćviah, Maćviej, Maćviejenka, Baćvińnik i inš. Vykliučeńnie: tvist.

3. Huki [d] u kancy prystaŭki i [t] u skladzie sufiksa pierad miakkim [v’] zachoŭvajucca niaźmienna i na piśmie pieradajucca adpaviedna litarami d i t: advieźci, u tavarystvie, u ahienctvie, u vydaviectvie, ab pryrodaznaŭstvie, u hramadstvie, u braterstvie. Huk [t] vymaŭliajecca niaźmienna i na piśmie pieradajecca litaraj t pierad miakkim [v’] u addziejasloŭnych nazoŭnikach i ŭ slovach, vytvornych ad ich: bitva – u bitvie, brytva – brytvie, brytvienny, kliatva – kliatvie, kliatvienny, pitvo – u pitvie, pastva – u pastvie. Litary d i t pišucca taksama ŭ niekatorych inšych slovach: mardva – mardvie, mardvin, Mardvinaŭ, Litva – u Litvie.

4. U zapazyčanych slovach (a taksama ŭ vytvornych ad ich) ćviordyja d, t, jak pravila, pišucca niaźmienna: rejśfiedar, deliehat, demanstracyja, miedycyna, apladyśmienty, indyk, litaratura, majstar, materyjal, univiersitet, kvatera, technika, tyraž, śkieptyk, jeretyk, plastyk, tearetyk, avantura, dyktatura.

5. Pierad sufiksami i spalučeńniami sufiksaĺnaha pachodžańnia -in-, -ir-, -ik-, -jor-, -jejec-, -jejsk- u slovach inšamoŭnaha pachodžańnia, a taksama ŭ slovach, vytvornych ad ich, [d] i [t] čarhujucca z [dz’], [c’], što i adliustroŭvajecca na piśmie: suĺfidy – suĺfidzin, kamanda – kamandzir, indziejec, indziejski (alie: Indyja – indyjec, indyjśki, indyjcy), hvardyja – hvardziejec, hvardziejśki, mantaž – mancior, manciroŭka, mancirovačny, biliet – biliecior, biliecik, epizod – epizodzik, žakiet – žakiecik.

6. Zyčnyja dz, c pišucca ŭ niekatorych slovach, pravapis jakich vyznačajecca pa sloŭniku: mundzir, hieteradzin, dziuna, dziušes, bardziur, arcieĺ, arcišok, cir, citr, eciud, ciuĺ, naciurmort, uvierciura, nakciurn, ciurkśki, ciuĺpan, karancin.

7. Zyčnyja d, t abo dz, c pišucca ŭ adpaviednaści z bielaruskim litaraturnym vymaŭlieńniem va ŭlasnych imionach i nazvach: Dade, Defo, de Baĺzak, Detrojt, Telavi, Atela, Tevasian, Teklia, Tekierej, Tereza, Šaptyćki, «Jumanite», Dzianis, Harybaĺdzi, Dźvina, Dziasna, Baradzino, Uladzivastok, Hradzianka, Ploŭdziŭ, Chryścina, Ciutčaŭ, Kaciubinśki, Vučecič, Cieliachany, Cimkavičy, Cichvin, Bycień, Cierak, Ciumień, Ciurynhija, Haici, Palieścina, Poci, Taici i inš. Pravapis takich sloŭ vyznačajecca pa sloŭniku.